In maart 2013 kreeg ik de diagnose borstkanker. Slecht nieuws maar niets in vergelijking tot het nieuws wat ik kreeg toen bekend werd dat mijn tumor erg agressief was en dat de oncoloog chemotherapie voor schreef. Wat een teleurstelling was dit voor mij. Niet omdat ik misselijk en beroerd zou worden, neen dat deerde me niet. Het enige waar ik aan kon denken was dat ik kaal zou worden. Kaal, ik…??? Mijn wereld stortte even volledig in!
De oncoloog vertelde me in het gesprek dat ik in aanmerking kwam voor hoofdhuidkoeling. Er bestond een kans dat ik hier door deels mijn haren zou kunnen behouden. Verder kreeg ik geen uitleg.
Ook ik stelde geen vragen omdat je toch al zoveel informatie over je heen krijgt. Jammer dat de voorlichting vanuit het ziekenhuis erg summier was. Hoe kun je nu een keuze maken als je niet weet waarvoor je kiest?
Ik begrijp het wel, in de medische wereld van oncologie is men bezig met de genezing van de patiënt en met het bestrijden van de ziekte. Men is in eerste aanleg niet bezig met het cosmetische deel van het traject.

Eenmaal thuis, na een stortvloed van tranen besloot ik via internet uit te zoeken wat hoofdhuidkoeling in hield, hoe het eruit zag en welke kansen het bood.

Ook besloot ik, planner als ik ben, om naar een pruik op zoek te gaan. Ik maakte hier voor een afspraak bij een haarspecialist in de buurt. Deze vertelde dat je je haren niet mag verven tijdens de periode van de chemokuren en dat hoofdhuidkoeling toch lang niet bij iedereen helpt. Volgens hem zouden mijn haren toch uitvallen en dun worden. En hij maakte het verhaal compleet door te vertellen dat je er na een tijd niet meer uit ziet omdat je je haren ook niet mag verven. Verder was de kapper erg kundig en hij gaf vakkundige voorlichting en gunde me ook de tijd om allerlei pruiken te passen en een beslissing te nemen.

Enfin, ik geloofde wat de betreffende kapper me vertelde en besloot maar geen hoofdhuidkoeling te nemen omdat ik mijn haren blond verf en me niet met een uitgroei zag lopen.

Toch bleef de twijfel en ik wilde per se op zoek naar succesverhalen over hoofdhuidkoeling in plaats van de negatieve verhalen die ik overal tegen kwam. De laatste nacht voor de eerste chemo wist ik nog steeds niet wat ik wilde. Ik lag de hele nacht wakker onder invloed van de Dexamethason en besloot wederom te gaan zoeken op mijn Ipad, net zolang tot ik succesverhalen had gelezen.

Uiteindelijk vond ik ze: op de site de Stichting geef HAAR een kans, alsof het zo moest zijn! Na het lezen van de ervaringen op deze site besloot ik dat ik niets te verliezen had; alleen mijn haar!

Waarom zou ik de gok niet wagen, er kon me niets gebeuren. Wellicht zou ik toch mijn haren verliezen maar dan later, zodat ik minder lang een pruik zou hoeven dragen. De dag van mijn eerste chemokuur vertelde ik vol trots dat ik niet meer twijfelde en koos voor de hoofdhuidkoeling. Ik voelde gewoon dat ik niets te verliezen had, ik wilde de gok wagen.

Het is een vreemde gewaarwording, twee badmutsen op je hoofd die behoorlijk strak over je hoofdhuid heen gespannen worden voor een zo optimaal mogelijk resultaat. Je hoofdhuid wordt op die manier gekoeld waardoor de haarzakjes minder bloedtoevoer en dus minder chemotherapie krijgen. De verpleegkundige vertelde wel dat het niet bij iedereen hielp. Op die informatie zat ik niet te wachten en legde ik naast me neer.

Hoe het voelt?

 

Bij mij voelde het alsof ik met natte haren buiten door de vrieskou liep. De eerste minuten erg koud en daarna werd ik door de verpleegkundigen vertroeteld met een lekkere deken en een warme kruik op mijn buik.
Kortom, niet zoals ik op diverse sites las over vreselijke hoofdpijnen en mensen die na een paar minuten het al niet meer uit kunnen houden.

Hoofdhuidkoeling is voor mij een wondermiddel maar je moet weten waar je voor kiest en ook dit is, buiten het accepteren van de borstkanker en alles wat daarmee samen hangt niet eenvoudig geweest. Ik was na de eerste chemokuur danig overstuur toen ik heel veel haren verloor. Je blijft wel haren verliezen en daar moet je op voorbereid zijn.

Ieder mens verliest dagelijks veel haren maar nu ben je er veel meer op gefixeerd. Bij iedere streek door mijn haar verloor ik weer haren en ik ben diverse keren in de afgelopen maanden behoorlijk ongerust geweest.
Ondanks dat ik veel haren verloren ben heb ik geen kale plekken en is mijn haar alleen dunner. En wat betreft de uitgroei, die heb ik nauwelijks gehad want door al die chemokuren groeit je haar nauwelijks dus die angst voor uitgroei was in mijn geval ook onnodig. Ik ben blond en mijn uitgroei is ook blond(met een beetje grijs). Een voordeel besef ik, boven donker haar.

Ik heb wel mijn voorbereidingen getroffen tegen de haaruitval. Een zijden kussensloop, goede shampoo, een haarmasker, aanbevolen door de kapper. Verder heb ik gedurende al die maanden alleen een hele grove kam gebruikt.

Inmiddels is het oktober 2013 en heb ik een borstbesparende operatie, 6 chemokuren en de bestraling achter me gelaten en kan vol trots zeggen dat ik mijn haren voor een groot deel heb kunnen behouden. De pruik die voor me klaar lag heb ik af kunnen bellen!

Voor mij heeft het behouden van mijn haren echt positief bijgedragen aan deze afgelopen periode. Voor de buitenwereld ben ik geen kankerpatiënt. Ook in de terugkeer naar kantoor was de drempel door het behoud van mijn haren veel lager. Ik heb geen stempel en ik realiseer me dat ik hiermee geluk heb gehad. Ik gun dit iedereen die noodgedwongen chemokuren ondergaat. Ik hoop dat mijn verhaal mensen over de streep haalt om de gok toch te wagen en de hoofdhuidkoeling in ieder geval te proberen:
Je hebt niets te verliezen! Dus geef je haar een kans!